Ne namerdim, ne adi,
Benim delikanlı Sadi,
Sokaklar tanır beni,
Benim delikanlı Sadi.
&
Ara sıra acır sol yanım,
Ne dost belli ne düşmanım,
Mert olana feda canım,
Haksızlığa çatık kaşım,
Kalleşten çok çekti başım,
Hayatım zaten roman,
Onu da çoktan yakmışım.
Gözyaşımı kendim sildim,
Doğruluğu tek yol bildim,
Düşe kalka, bata çıka,
Bu yaşıma böyle geldim.
Panik ataklarım dinmedi,
Ben yandım kimse yanmadı,
Güneşli günde bile,
Kimse ben gibi donmadı.
Kimi yaşarken kalleş, adi,
Zalim garibanı ezdi,
Kimsesizlik yaralarken,
Galip geldi ezgin Sadi.
Söyler sözün şair Demir
Arif olan kendin bilir
Sadi gibi delikanlı
Bu dünyaya zor gelir.
RSS
Twitter
Facebook
Youtube
Google+
Instagram
DEM’li Belediyeler: Hizmet Mi İdeolojik Siyaset Mi?
TASARRUF DEVLETTEN BAŞLAMALI...
YEŞİLÇAMIN EFSANE ADAMLARI: CÜNEYT ARKIN VE YILMAZ GÜNEY...
BAKARSIN BİR GECE ÇEKİP GİTMİŞİM...
IRKÇILIĞINIZDA BOĞULUN...
KEMALPAŞA TATLISI
Amedspor konferansı ve Amedspor tartışmaları bize ne anlatıyor?
ACEP BU YOLDA...
ÇİKOLATANIN KALP VE DAMAR HASTALIKLARI ÜZERİNE ETKİSİ…
ŞAMPİYONLUK HAKSIZLIĞA İSYAN NİTELİĞİNDE…
KİME ÇALIŞAN GAZETECİLER?
TÜKETİCİ UYUŞMAZLIKLARINDA ARABULUCULUK (ÜCRETSİZ ARABULUCULUK)…
Aşk ve Yaşam Üzerine Aforizmalar